ANDRE SPIRE. ΠΟΙΗΣΗ.

  Γύμνιες


Μου είπες: Θέλω να γίνω συντροφός σου
Θέλω να μπω στο σπίτι σου χωρίς να σε ταράξω
Με συζητήσεις θα περάσουμε τα μακρυά απογεύματα
Όμως δεν θέλω να βλέπω τις κόρες σου να λάμπουν,
Μήτε τις φλογισμένες φλέβες να φουσκώνουν του μετώπου σου,
Γιατί είμαι ισάξιά σου κι όχι θήραμα.
Κοίτα τα ρούχα μου είναι σεμνά, ίσως φτωχά,
Και συ δεν βλέπεις καν τη ρίζα του λαιμού μου.

Εγώ σ' απάντησα.

Είσαι γυμνη, γυναίκα.
Τα μαλλιά στο λαιμό σου δροσιά σα μιά κουπά
Η κοτσίδα σου που γκρεμίζεται σπαρταρά σα στήθος
Να κόψεις τα μαλλιά σου

Είσαι γυμνή, γυναίκα.
Στο ανοιχτό βιβλίο μας ακουμπούν τα γυμνά σου χέρια
Τα χέρια σου γυμνά από δαχτυλίδια που σε λίγο θα αγγίξουν
                                                                    τα δικά μου.
Ακρωτηρίασε τα χέρια σου γυναίκα.

Είσαι γυμνή, γυναίκα.
Η μελωδική φωνή σου απ' το στήθος σου ανεβαίνει,
Η φωνή σου, η ανάσα σου, ο ίδιος ο οίστρος της σαρκός σου..
Ξερριζωσε τη φωνή σου γυναίκα.
                                                                 -1908-

Απόκτημα.

Ένα φώς μέσα στη νύχτα
Μια φωνή απο το ανοιχτό παράθυρο
Τραγούδησε, τραγούδησε μικρό μου
Κάποιος περνά το μονοπάτι!

Κάποιος που ποτέ δεν σ' έχει δεί
Που ποτέ του δεν θα δει το χείλη
Τα ρούχα σου

Και κουβαλάει στην άκρη της γης
Για μέρες πάμπολλες, για πάντα,
Το βράδυ εκείνο, το παράθυρο, τον ουρανο,
Το φως
και Τη φωνή σου.
                    -1923-

                        Το ποίημα Απόκτημα έχει μελοποιηθεί από τους ταδε.                   

''Ήρθα με τα σκλυλιά και το τουφέκι μου,
                 Μα ξάπλωσες επάνω μου το γαλάζιο
                                                                μεγάλο ουρανό σου
Ήσυχο τοπίο.
Τύλιξες τα μπράτσα σου με τα γλυκά σου αγέρια...
Κι ασάλευτος ρεμβάζω ξαπλωμένος κάτω απο τις φυλλωσιές
                                                                                            σου.''
                                                                                                       -1911-


Εκατό χρονών παιδί. Γέρος εφτά χρονών. Αδιάκοπα.

             έγραψε ο Μιχάλης Καλογεράκης.