Προσωπικο ταδε

Φωτ. Μ.Ταδε






ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ
Επειδή η ζωή μας μοιάζει να φυραίνει 
μέρα τη μέρα, δε θα πει πως η ζωή 
δεν αξίζει τον κόπο.

Επειδή σ' αγάπησα και σ' αγαπώ ακόμη
κι ας μην είναι όπως παλιά,
δε θα πει πως πέθανε η αγάπη,
κουράστηκε ίσως, σαν καθετί που ανασαίνει.

Επειδή περνάς δύσκολες μέρες
σκυμμένη σε χαρτιά και γκρεμούς 
που δεν κλείνουν, κι εγώ πηδάω 
τις νύχτες επί κοντώ λαχανιάζοντας,
δε θα πει πως δεν έχουμε 
μοίρα στον ήλιο, έχουμε 
τη δική μας μοίρα.

Επειδή πότε είσαι άνθρωπος 
και πότε πουλί, φέρνεις στο σπίτι μας 
ψωμάκια μικρά της αποδημίας
κι ελπίζουνε τα παιδιά μας 
σε καλύτερες μέρες.

Επειδή λες όχι και ναι κι ύστερα όχι 
και δεν παραιτείσαι, ντρέπομαι 
για τα ίσως, τα μπορεί τα δικά μου,
μα δεν αλλάζω, όπως δεν αλλάζεις κι εσύ,
αν αλλάζαμε θα 'μαστε πάλι 
δυο άγνωστοι και θ' αρχίζαμε 
απ' το άλφα.

Τώρα ξέρουμε πού πονάς
πού σωπαίνω πότε γίνεται παύση,
διακοπή αίματος και κρυώνουν 
τα σώματα, ώσπου μυστικό δυναμό 
να φορτίσει πάλι τα μέλη 
με δύναμη κι έλξη και δέρμα ζεστό.

Επειδή είναι δύσκολο ν' αγαπάς
και δυσκολότερο ν' αγαπάς τον ίδιο άνθρωπο 
για καιρό, κάνοντας σχέδια και παιδιά 
και καβγάδες, εκδρομές, έρωτα, χρέη 
κι αρρώστιες, Χριστούγεννα, Κυριακές 
και Δευτέρες, νόστιμα φαγητά 
και καμένα, θέλοντας ο καθένας 
να 'ναι ο άλλος γεφύρι και δέντρο 
και πηγή, κατά τις περιστάσεις 
ή και όλα μαζί στην ανάγκη,
δε θα πει πως εγώ δε μπορώ 
να γίνω κάτι απ' όλα αυτά ή και όλα μαζί,
κι αν είναι να περάσω 
μια ζωή στη σκλαβιά –έτσι κι αλλιώς–
ας είμαι, λέω, σκλάβος της αγάπης.


            ----                      ----                      ----                 ----

Χαλίλ Γκιμπράν

Σαν o έρωτας σε μαγέψει ακολούθησέ τον, όσο κι αν οι δρόμοι του είναι τραχιοί κι απότομοι.  Κι όταν οι φτερούγες του σε τυλίξουν, γείρε πάνω του, όσο κι αν το σπαθί που κρύβει στο φτέρωμά του μπορεί να σε πληγώσει .  Κι όταν σου μιλάει πίστεψέ τον, όσο κι αν η φωνή του γκρεμίζει τα όνειρά σου, όπως ο βόρειος άνεμος τον κήπο σου κουρσεύει.  Γιατί όσο κι αν ο έρωτας σε στολίζει, άλλο τόσο σε σταυρώνει.  Όσο κι αν σε βοηθάει ν’ανθίσεις, τόσο από την άλλη κλαδεύει τα κλωνιά σου.  Όσο κι αν σκαρφαλώνει ψηλά για να σε φτάσει, τα τρυφερά κλαδιά σου να χαϊδέψει, που λικνίζονται στον ήλιο,έτσι ως τις ρίζες σου θα κατεβεί, να τις ταρακουνήσει καθώς αγκιστρωμένες είναι μες το χώμα...;  Κι αν μες το φόβο σου γύρευες απ'τον έρωτα μόνo γαλήνη και η ηδονή,  τότε είναι καλύτερα τη γύμνια σου να κρύψεις και να περάσεις μακριά απ΄του  έρωτα τα αλώνια, να βγεις στον κόσμο που δεν έχει εποχές, εκεί που θα  γελάς, μα θα ναι το γέλιο μισερό, κει που θα κλαις, μα θα ναι λειψά τα δάκρυά σου…