Ο Harold Pinter και η ποίηση.

HAROLD PINTER.

             Το λάθος του συναγερμού.


ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΙΛΑΕΙ
Ένα σφυγμό στο σκοτάδι
δεν μπόρεσα να σταματήσω.
Το λάθος του συναγερμού
δεν μπόρεσα να απορρίψω.

Αν η ουσία του τεντωθεί
είμαι η απώλεια του αίματός του.
Αν τα μπούτια μου τον εγκρίνουν
είμαι το σύνολο του τρόμου του.

Αν τα μάτια μου τον καλοπιάσουν
το παζάρεμα πέτυχε.
Αν το στόμα τον ανακουφίσει
είμαι η κατάλληλη νύφη του.

Αν τα χέρια μου τον εμποδίσουν
κουφαίνει στη φροντίδα μου.
Αν επιλέξω να τον απολαύσω
το παζάρεμα απογυμνώνεται.

Το λάθος του συναγερμού
αυτός δεν συμμερίζεται.
Πεθαίνω με την ακριβή ιεροτελεστία
κι αυτός είναι το φέρετρό μου.
                                 
                                         1956




Ο ΑΛΛΟΣ

...Είναι ο άλλος που πεθαίνει
που πεθαίνει από αγάπη
μιαν αγάπη που χωρίς ανάσα τον κρατά
και τον καίει στον τάφο μέσα.
 
                                    1995

Εργα του Pinter στα ελληνικά

• Πάρτυ Γενεθλίων (εκδόσεις Δωδώνη) (μετάφραση: Παύλος Μάτεσις)
• Η Συλλογή – Ο Εραστής (εκδόσεις Δωδώνη) (μτφρ: Παύλος Μάτεσις)
• Παλιοί Καιροί – Ένα Ακόμα Και Φύγαμε (εκδόσεις Δωδώνη) (μτφρ: Μάγια Λυμπεροπούλου)
• Ο Επιστάτης (εκδόσεις Κακουλίδης) (μτφρ: Κώστας Σταματίου)
• Οι Νάνοι (εκδόσεις Καστανιώτης) (μτφρ:Παύλος Μάτεσις)
• Προδοσία (εκδόσεις Δωδώνη) (μτφρ: Μάριος Πλωρίτης)
• Τέφρα και Σκιά (εκδόσεις Καστανιώτης) (μτφρ: Άννα Καρναβά)
• Τοπίο και Σιωπή (εκδόσεις Λαβύρινθος) (μτφρ: Χριστίνα Μπάμπου-Παγκουρέλλη)
• Πόλεμος (εκδόσεις Αιώρα) (μτφρ: Τάνια Παπαδοπούλου)
• Ποιήματα 1948-2004 (εκδόσεις Κέδρος) (μτφρ: Νίνος Φενέκ Μικελίδης)
  
  Γεννήθηκε το 1930. Έχει γράψει και έχει πάρει μέρος σε θεατρικές παραστάσεις. Έχει δουλεψει στο ραδιόφωνο. Ποιητής ο οποίος τις τελευταίες δεκαετίες, ο Pinter ήταν πολιτικός ακτιβιστής.
  
  

Μανόλης Αναγνωστάκης. '68- '69 Το Περιθώριο.

Τα κομμάτια που περιλαμβάνονται στο βιβλίο ΄΄Το Περιθώριο'' γράφτηκαν μεταξύ του 1968 και 1969.
Σε περιορισμένο αριθμό αντιγράφων κυκλιφόρησαν τον ίδιο χρόνο.

        ---           ---               ---           ---

Τώρα πια που δε γράφω και η απόσταση του χρόνου με βοηθάει, βλέπω καθαρότερα πόσες φορές, πραγματικά, έπνιξα στο λαρύγγι μου τα ίδια μου τα τραγούδια.
           Στα λιγοστά ποιήματα που, μέσα σε είκοσι πέντε και παραπάνω χρόνια, έγραψα, αν εξαιρέσω το πρώτο και ένα μέρος από το δεύτερο βιβλίο μου, σε πόσα από τα υπόλοιπα δεν έσβησα την τελευταία στιγμή λέξεις, δεν αλλοίωσα έννοιες, δεν αφαίρεσα ολόκληρους στίχους, γιατί υπήρχαν εκεί ίσως μερικά πράγματα που δεν έπρεπε ακόμα να ειπωθούν. Πόσοι άραγε απ' αυτούς που, δίκαια, μ' έψεξαν για «χαλαρότητα στην έκφραση», για «ηθελημένη ασάφεια», για «αδιαφορία στη μορφή», υποπτεύθηκαν πως είχα πετύχει σχεδόν πάντα την καίρια λέξη, που και μόνη της μπορούσε να ανακαλέσει ένα ολόκληρο νόημα, να στήσει έναν κόσμο - και δεν την έγραψα γιατί πίστευα (ή φοβόμουνα) πως δεν έπρεπε ακόμα να γραφτεί. 

(Σ' όλη μας τη ζωή βουλιάξαμε πολλά καράβια μέσα μας, ίσως για να μη ναυαγήσουμε μια ώρα αρχύτερα εμείς οι ίδιοι).

Pablo Neruda. Ερωτικά ποιήματα. Το τραγούδι χωρίς καμμιάν ελπίδα.

Από τα αμπέλια του ήλιου
πέφτει μια ρώγα στο σκουρό φουστάνι σου.

Κι έτσι επιστρέφεις στον κόσμο εξώ
ό,τι είχες κρυμμένο μέσα σου,
κι έρχωνται σμάρια εκει,
που εσύ τα γέννησες κι εσύ τα τρέφεις.                 -Στη στρερνή αναλαμπή-


   ---


Θέλω να κάνω εγώ μαζί σου
αυτό που κάνει η άνοιξη στις κερασιές.                  -Όλο παίζεις εσύ-