Pablo Neruda. Ερωτικά ποιήματα. Το τραγούδι χωρίς καμμιάν ελπίδα.

Από τα αμπέλια του ήλιου
πέφτει μια ρώγα στο σκουρό φουστάνι σου.

Κι έτσι επιστρέφεις στον κόσμο εξώ
ό,τι είχες κρυμμένο μέσα σου,
κι έρχωνται σμάρια εκει,
που εσύ τα γέννησες κι εσύ τα τρέφεις.                 -Στη στρερνή αναλαμπή-


   ---


Θέλω να κάνω εγώ μαζί σου
αυτό που κάνει η άνοιξη στις κερασιές.                  -Όλο παίζεις εσύ-



Γιατί ακαριαία με κυριεύει ακέριος ο έρωτας εμένα
μόλις νιώσω μοναχός, με εσένα μακριά μου;      -Το χάσαμε κι αυτό το ηλιοβασίλεμα-


   ---


Φιλόξενη, ανοιχτόκαρδη σα δρόμος παλιός.
Σε κατοικούν φωνές και αντίλαλοι της νοσταλγίας.
Ξυπνάω εγώ, και τότε κάπου-κάπου αποδημούν
τα πουλιά που εκοιμούνταν στην ψυχή σου μέσα.          -Για την καρδιά μου-


   ---


Ζούσα αραγμένος σε λιμάνι ώσπου σ' αγάπησα,
και τη μοναξιά μου την ετραβέρσωναν τα όνειρα και η σιωπή.
Από τα χείλια ως τη φωνή κάτι όλο χάνεται.
Κάτι φτερολοπαέι, του τρόμου κάτι και της λησμονιάς.
Καλά-καλά δεν πρόλαβα
στην κορφή του όρους ν' ανέβω
κι η καρδιά μου έκλεισε σαν νυχτολούλουδο.                      -Με μικρά χι-

   ---


Μ' αρέσει άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν ξενητειά.

-

Βιάζεται ο έρωτας να λείψει μα αργεί να φύγει η λησμονιά.

-


                      Εδώ σε αγαπάω....
                                              κι εδώ είναι το λιμάνι.



Τα παραπάνω είναι κομμάτια από ποιήματα του Pablo Neruda που εχουν μελοποιηθεί απο τους ταδε.