Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

Giorgio Gaber







Il Conformista :

Io sono
un uomo nuovo talmente nuovo che

è da tempo che non sono neanche più fascista
sono sensibile e altruista
orientalista
ed in passato sono stato
un po’ sessantottista
da un po’ di tempo ambientalista
qualche anno fa nell’euforia mi son sentito
come un po’ tutti socialista.
Io sono
un uomo nuovo
per carità lo dico in senso letterale sono progressista
al tempo stesso liberista
antirazzista
e sono molto buono
sono animalista
non sono più assistenzialista
ultimamente sono un po’ controcorrente
son federalista.

Il conformista
è uno che di solito sta sempre dalla parte giusta,
il conformista ha tutte le risposte belle chiare dentro la sua testa
è un concentrato di opinioni
che tiene sotto il braccio due o tre quotidiani
e quando ha voglia di pensare pensa per sentito dire
forse da buon opportunista
si adegua senza farci caso e vive nel suo paradiso.

Il conformista
è un uomo a tutto tondo che si muove senza consistenza,
il conformista s’allena a scivolare dentro il mare della maggioranza
è un animale assai comune
che vive di parole da conversazione
di notte sogna e vengon fuori i sogni di altri sognatori
il giorno esplode la sua festa
che è stare in pace con il mondo
e farsi largo galleggiando
il conformista
il conformista.

Io sono
un uomo nuovo
e con le donne c’ho un rapporto straordinario sono femminista
son disponibile e ottimista
europeista
non alzo mai la voce
sono pacifista
ero marxista-leninista
e dopo un po’ non so perché mi son trovato
cattocomunista.

Il conformista
non ha capito bene che rimbalza meglio di un pallone
il conformista aerostato evoluto
che è gonfiato dall’informazione
è il risultato di una specie
che vola sempre a bassa quota in superficie
poi sfiora il mondo con un dito e si sente realizzato,
vive e questo già gli basta
e devo dire che oramai
somiglia molto a tutti noi
il conformista
il conformista.

Io sono
un uomo nuovo
talmente nuovo che si vede a prima vista

sono il nuovo conformista.


Και σε μια ελευθερη μεταφραση απο τον Βασιλη Νοττα


Λέω πως είμαι
άνθρωπος νέος
(μα τόσο νέος, που καιρός έχει περάσει
που πια δεν είμαι
ούτε καν χουνταίος).

Είμαι ευαίσθητος, τυγχάνω ανθρωπιστής,
πιάνω τα σήματα δύσης κι ανατολής,
στο παρελθόν μπορεί  να υπήρξα
μαοϊστής,
μα του πρασίνου είμαι τώρα ακραιφνής
υπερασπιστής.
Πριν λίγα χρόνια,  μεσ’  τον ρου της εποχής,
όπως κι οι άλλοι, ήμουν κι εγώ
σοσιαλιστής.



Εγώ είμαι
άνθρωπος νέος
και της προόδου οπαδός και υμνητής
και ταυτοχρόνως
και φιλελεύθερος και αντιρατσιστής.

Είμαι καλός,
των ζώων φίλος,
του κράτους είμαι συνεπής επικριτής
και παραδόξως, εδώ και λίγο,
νιώθω αισίως, και ασμένως να ‘χω γίνει
ευρωπαϊστής.



Πραγματιστής
ειν’ όποιος ξέρει ποια πλευρά έχει το δίκιο,
είναι όποιος έχει τις ιδέες καθαρές
μες στο κεφάλι,
που απ’ τις θεωρίες το ζουμί
ξέρει να βγάλει,
δυο τρεις φυλλάδες που έχει πάντα
στη μασχάλη
κι έτσι γνωρίζει,
λέει,
τι σκέπτονται κι οι άλλοι,
μα ίσως, ως καλός κομφορμιστής
απλώς τυχαίνει να  είναι λάτρης
της εύκαμπτης (και έγκαιρης)
προσαρμογής!

Πραγματιστής
είναι ένας τύπος μαλακός, χωρίς ουσία,
που κολυμπά κι ελίσσεται μες την πλειοψηφία.

Πραγματιστής
ειν’ ένα ζώο που παντού επιβιώνει,
που απ’ των ιδεών την εισβολή
ξέρει να  επιζεί,
στα λόγια, δεν κωλώνει!

Τη νύχτα  ζει με όνειρα άλλων ονειροπόλων,
τη μέρα πάλι προσπαθεί στο ενδιάμεσο των πόλων
να αρπαχτεί, να κρατηθεί κι έτσι
να επιπλεύσει
(και τη χειρότερη εκδοχή,
πάντα
έχει προβλέψει).


Εγώ είμαι
άνθρωπος νέος,
με τις γυναίκες πάντα εξαίρετη έχω σχέση, θα ‘λεγα είμαι
φεμινιστής,
είμαι αισιόδοξος και πάντα προσηνής,
ευρωπαϊστής.

Δεν είμαι διόλου φωνακλάς, μα
ειρηνιστής,
κάποτε ήμουν μαρξιστής λενινιστής
και με τους θρήσκους μού ’τυχε,
-μα ελάχιστες φορές-
να χω επαφές.



Ο Πραγματιστής
θα έπρεπε, χωρίς
τα πόδια να στυλώνει,
να ξέρει πως αναπηδά σα να ‘τανε μπαλόνι,
σαν αερόστατο χοντρό φίσκα πληροφορίες
που σέρνεται στα χαμηλά, μα όσο κι αν απλώνει
και προσπαθεί να έχει επαφή με την πραγματική τη γη,
αυτό που κατορθώνει,
δεν είναι να πραγματωθεί,
μα μόνο  να φυτοζωεί, χωρίς ειρμό και προορισμό,
αν και θα πρέπει εδώ, να πω
και να υπογραμμίσω:
πολλοί του μοιάζουμε σε αυτό.



Εγώ είμαι
ο άνθρωπος ο νέος,
μα τόσο νέος που το βλέπεις εξ αρχής,
πως είμαι ο σύγχρονος πραγματιστής!

''Πρόκειται για ένα τραγούδι του Τζόρτζιο Γκάμπερ με τίτλο ¨Ο κομφορμιστής¨, εδώ σε μια απόπειρα ελεύθερης μεταφοράς στα ελληνικά. Αυτή τη φορά (δεν είναι η πρώτη) ίσως το παράκανα, μια που άλλαξα ως και τον τίτλο. Ο βασικός λόγος είναι αυτός που υπονοείται στον υπότιτλο που πρόσθεσα: Ο σημερινός κομφορμιστής (κατά τη δική μου πάντοτε προσέγγιση και ερμηνεία) πλασάρεται διεθνώς ως ¨πραγματιστής¨. Επί πλέον εξελλήνισα κάποιους στίχους με αναφορές που αλλιώς θα ¨έπιαναν¨ μόνο οι εξοικειωμένοι με τα ιταλικά πράγματα. Έτσι ο φεντεραλισμός (ρεύμα υπέρ μιας ομόσπονδης Ιταλίας) έγινε ευρωπαϊσμός (έννοια που έτσι κι αλλιώς αναφέρεται παρακάτω), οι νεαροί επαναστάτες της δεκαετίας του 60 από 68άρηδες(?) αποδόθηκαν ως μαοϊκοί (θα μπορούσα να τους πω και τροτσκιστές, εργατιστές, κλπ) και οι καθο(λικοί)-κομμουνιστές ως απλώς θρήσκοι.''..Β.Ν.







Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

2ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΟΛΛΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ




Στις 24,25 και 26 του Μαη στο Six D.O.G.S το 2ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΟΛΛΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ 


Six D.O.G.S


Το Σαββατο στις 25.5. στις 20.00 θα ειμαστε και εμεις εκει.



Δευτέρα 13 Μαΐου 2013


Μια μεταφορά ο βίος
        Κυριολεκτικά

        Ακάθεκτα περνούν τα χρόνια μας τα στάσιμα
        ένας αέρας πες ένας αέρας. Ούτε.
        Εκείνος, μια θ' αναστήσει τη φωτιά
        μόλις που σβήνει
        μια τα καράβια θα τα κινδυνέψει
        μια πιο αψύ θα κάνει το κρασί.
        Αέρας το λοιπόν.
        Αφού το λες.
        Φυσάει και φεύγει.
        Απ' την πληγή δεν απομένει παρά η μνήμη της,
        λειψή κι εκείνη,
        μακρινή. Τότε. Θυμάσαι. Δεν θυμάσαι;
        Τότε που έφυγε ο...
        Ο;
        Όλα τα συνοψίζει ο θάνατος

Παντελης Μπουκαλας

Lacrimae rerum - Λάμπρος Πορφύρας



Lacrimae rerum

Ἄμοιρη! τὸ σπιτάκι μας ἐστοίχιωσεν
ἀπὸ τὴν ὀμορφιά σου τὴν θλιμμένη·
στοὺς τοίχους, στὸν καθρέφτη, στὰ εἰκονίσματα,
ἀπὸ τὴν ὀμορφιά σου κάτι μένει.
Κάτι σὰ μόσκου μυρωδιά, κι ἁπλώνεται
καὶ τὸ φτωχὸ σπιτάκι πλημμυρίζει,
κάτι σὰ φάντασμα, θολὸ κι ἀνέγγιχτο,
κι ὅπου περνᾷ σιγὰ τὸ κάθε ἀγγίζει.
Ὄξω, βαρύ, μονότονο ψιχάλισμα
δέρνει τὴ στέγη μας· καὶ τότε ἀντάμα
τὰ πράματα ποὺ ἁγιάσανε τὰ χέρια σου
ἀρχίζουν ἕνα κλάμα... καὶ ἕνα κλάμα...
Κι ἀπ᾿ τὴ γωνιὰ ὁ καλὸς τῆς Λήθης σύντροφος,
τ᾿ ἀγαπημένο μας παλιὸ ρολόι,
τραγουδιστὴς τοῦ χρόνου, κι αὐτὸς κλαίοντας
ρυθμίζει ἀργά, φριχτά, τὸ μοιρολόι...


- Lacrimae rerum (Λάμπρος Πορφύρας)

Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

Φούγκα του θανάτου-Paul Celan





Mαύρο γάλα της αυγής σε πίνουμε τ΄ απόγευμα
σε πίνουμε  μεσημέρι και πρωί σε πίνουμε τη νύχτα
πίνουμε και πίνουμε
σκάβουμ΄ ένα τάφο στους άνεμους εκεί δεν είναι στριμωχτά
ένας άντρας κατοικεί στο σπίτι παίζει με τα φίδια γράφει
γράφει όταν σκοτεινιάζει στη Γερμανία τα χρυσά σου μαλλιά Μαργαρίτα
γράφει και βγαίνει απ΄ το σπίτι κι αστράφτουν τ΄αστέρια σφυρίζει στα λυκόσκυλά του
σφυρίζει στους εβραίους του διατάζει να σκάψουν ένα τάφο στο χώμα
μας διατάζει παίξτε τώρα για χορό


Μαύρο γάλα της αυγής σε πίνουμε τη νύχτα
σε πίνουμε μεσημέρι και πρωί σε πίνουμε τ΄απόγευμα
πίνουμε και πίνουμε
ένας άντρας κατοικεί στο σπίτι παίζει με τα φίδια γράφει
γράφει όταν σκοτεινιάζει στη Γερμανία τα χρυσά σου μαλλιά Μαργαρίτα
τα σταχτιά σου μαλλιά Σουλαμίτ  σκάβουμ΄ ένα τάφο στους ανέμους εκεί δεν είναι στριμωχτά

Φωνάζει εσείς σκάφτε βαθύτερα στη γη  κι εσείς οι άλλοι τραγουδήστε και παίχτε μουσική
βγάζει το σίδερο απ΄τη ζώνη τ΄ανεμίζει τα μάτια του είναι μπλε
βυθίστε πιο βαθειά το φτυάρι εσείς κι οι άλλοι παίζετε συνέχεια για χορό

Μαύρο γάλα τής αυγής σε πίνουμε τη νύχτα
σε πίνουμε  μεσημέρι και πρωί σε πίνουμε τ΄απόγευμα
πίνουμε και πίνουμε
ένας άντρας κατοικεί στο σπίτι τα χρυσά σου μαλλιά Μαργαρίτα
τα σταχτιά σου μαλλιά Σουλαμίτ παίζει με τα φίδια

Φωνάζει παίχτε το θάνατο γλυκά ο θάνατος είναι πρωτομάστορας απ΄τη Γερμανία
παίχτε τα βιολιά πιο σκοτεινά θ΄ανεβείτε στον αέρα σαν καπνός
θα ΄χετε έναν τάφο στα σύννεφα εκεί δεν είναι στριμωχτά

Μαύρο γάλα της αυγής σε πίνουμε τη νύχτα
σε πίνουμε το μεσημέρι ο θάνατος είναι πρωτομάστορας απ΄ τη Γερμανία  
σε πίνουμε τ’ απόγευμα και το πρωί πίνουμε και πίνουμε
ο θάνατος είναι πρωτομάστορας απ’ τη Γερμανία το μάτι του είναι μπλε
σε βρίσκει με μολυβένιες σφαίρες σε βρίσκει στο σταυρό
ένας άντρας κατοικεί στο σπίτι τα χρυσά σου μαλλιά Μαργαρίτα
ρίχνει τα σκυλιά του επάνω μας χαρίζει ένα τάφο σε μάς στον αέρα
παίζει με τα φίδια κι ονειρεύεται ο θάνατος είναι πρωτομάστορας απ’ τη Γερμανία
τα χρυσά σου μαλλιά Μαργαρίτα
τα σταχτιά σου μαλλιά Σουλαμίτ
                                                               
                                                                                         μετάφραση : Αντώνης Τριφύλλης