Harold Pinter ποιήματα 1995-2007

Διαταγή (12 Σεπτεμβρίου, 1996)

Είσαι έτοιμος να διατάξεις; Οχι δεν υπάρχει τίποτα να διατάξω

Οχι είμαι ανίκανος να διατάξω

Οχι θ'αργήσω πολύ να διατάξω

Κι ενώ υπάρχουν τα πάντα,

Και τίποτα για να διατάξω,

Ο κατάλογος παραμένει μακρύς

Και το χάος τρέφεται από την κοιλιά της τάξης

Και η τάξη ζητά το αίμα της αναρχίας

Κι η «λευτεριά» κι η λάσπη κι άλλες πλάνες

Χρειάζονται την οσμή της τάξης να γλυκάνει τις δολοφονίες τους

Να στριμώξεις ένα ζητιάνο σε σκοτεινό δωμάτιο

Να βολέψεις κάποιον τραπεζίτη σε μια ζεστή μήτρα

Να παγιδέψεις ένα νήπιο σε παγωμένο σπίτι

Να φυλάξεις κάποιο στρατιώτη σε δηλητηριασμένο τάφο.

Καρκινικά κύτταρα
 (28 Αυγούστου, 2002)

«Καρκινικά κύτταρα είναι εκείνα που έχουν ξεχάσει πώς να πεθαίνουν» - νοσοκόμα, Βασιλικό Νοσοκομείο του Μάρσντεν.

Εχουν ξεχάσει πώς να πεθάνουν

Και έτσι παρατείνουν τη ζωή που με σκοτώνει.

Εγώ κι ο όγκος μου σκληρά παλεύουμε.

Ας ελπίσουμε ένας διπλός θάνατος να μας ξεκάνει.

Πρέπει να δω τον όγκο μου νεκρό

Εναν όγκο που ξεχνά να πεθάνει

Κι απ' την άλλη σκέφτεται να με ξεκάνει.

Αλλά θυμάμαι πώς να πεθάνω

Αν κι όλοι οι μάρτυρές μου είναι νεκροί.

Θυμάμαι όμως τι είπαν

Για όγκους που θα τους κύκλωναν.

Σαν να 'ταν τυφλοί και κουφοί

Πριν η αρρώστια τούτη φανεί

Που έκανε τον όγκο τούτο πρωταγωνιστή.

Τα μαύρα κύτταρα θα ξεραθούν και θα πεθάνουν

Ή θα τραγουδήσουν με χαρά και τον δρόμο τους θέ 'να 'βρουν.

Θεριεύουν τόσο ήσυχα μέρα νύχτα,

Ποτέ δεν ξέρεις, ποτέ δεν λένε.

Ποίημα
(17 Ιανουαρίου, 1995)

Μην κοιτάς.

Ο κόσμος πάει να διαλυθεί

Ο κόσμος πάει το φως του όλο να χάσει

Και στο σκοτεινό του πηγάδι να μας στριμώξει,

Σε κείνο το μαύρο, γεμάτο κι αποπνικτικό μέρος

Κει όπου θα σκοτώσουμε ή θα πεθάνουμε ή θα χορέψουμε

ή θα θρηνήσουμε ή θα ουρλιάξουμε ή θα στριγκλίζουμε

ή θα σπρώχνουμε σαν τα ποντίκια ξανά να διαπραγματευτούμε

την αρχική μας τιμή.

Πόθος  (26 Ιανουαρίου, 2006)

Υπάρχει ένας κρότος δυνατός

που ώς τον λόφο φτάνει

Φεύγεις από το φως

Μαύρες σκιές τρέχουν

Διασχίζοντας την ψαλιδωτή οροσειρά

Χαμογελούν καθώς ιδρώνουν

Χτυπούν τη μαύρη καμπάνα

Ρουφάς το υγρό φως

Που το κελί πλημμυρίζει

Και τον πόθο οσφραίνεσαι του ισχυρού

Την ουρά του καθώς τινάζει.

Γιατί ο πόθος του ισχυρού

Εναν κρότο δυνατό στέλνει στον τοίχο

Και ο πόθος του ισχυρού

-η γλυκιά σκοτεινή του δύναμη-

Ακόμη σε θωπεύει

Ο Φρουρός ( 9 Απριλίου, 2007)

Ενα παράθυρο κλείνει κι ένας τυφλός καταφτάνει

Η νύχτα είναι σκοτεινή κι αυτός ακίνητος μένει σαν νεκρός

Υπάρχει μια λάμψη ξαφνική από σεληνόφως στο δωμάτιο

Φωτίζει το πρόσωπό του - ένα πρόσωπο που δεν μπορώ να δω

Ξέρω πως είναι τυφλός

Αλλά με παρακολουθεί