Η αλητεία του αίματος.
Η όραση θ'αρχίσει ξανά
Ισόπαλο τραύμα
Ασκήσεις αναπνοής
Γύρισα ανάποδα την ψυχή μου κι είδα πώς μεγαλώνουν οι πέτρες (με λίγο φως) σκληραίνει η τύχη και γίνεται ν’ ανεβαίνουν ψηλά τα πουλιά κι έπειτα τα ξεκουρδίζει ο ήλιος Προσπάθησε ν’ αναπνέεις κανονικά μέσα γαλάζιο – έξω γαλάζιο σε μια πνοή ξανασυμβαίνουν όλα Οι πέτρες έλεγα - τα πάντα δίνονται σαν ξυράφι Κι άμα τα θέλεις πιο βαθιά μέσα γαλάζιο – έξω γαλάζιο άμα τα θέλεις πιο βαθιά καλό κουράγιο Αυτός ο κόσμος είναι η πιο σπλαχνική μορφή του ποτέ Ποτέ ο ιδρώτας τόσο πολύ με το αίμα. --- ---Αντικλείδι για μελανίες
Άν στερεώσω στ’ άρωμα σου βελόνα θα ’χω πυξίδα; Εδώ είναι ο τροπικός με το σπασμένο στόμα πέφτουνε μπόρες αιφνίδιες και ξεθαρρεύει η μοχθηρή χλωρίδα στην καρδιά μου είναι μια βάτος – δεν αρπάζει με τίποτα – τι γκαζάκια δοκίμασα τι βενζίνες και βασκανίες μάλλον φταίνε κι εκείνες οι μπόρες ή δεν έχει Θεό αυτή η ατέρμονη περιπλάνηση Ποιος πούστης άγγελος μου ’δωσε τρύπιο φλασκί και δεν έχω μια σταλιά μελωδία Αυτό που λέμε δρόμος είναι μόνο ένα μέρος του δρόμου κι όλες οι Παναγιές δεμένες στα δέντρα Δεν είναι πια η καρδιά είναι τα πεινασμένα της σίδερα--- --- ---
Κι όταν με το καλό πατήσεις πάνω στην αγάπη να ξέρεις πως κερδίζεις δίκαιο σύννεφοδεν είναι λίγο που θα σε κοιτά στα μάτια όταν σε πνίγεικι όλα θα γίνουν με σωστή ταχύτητα θα δειςούτε που θ’ ακουστεί ο κρότος που θα κάνει το γαμώτο.Η τέλεια ακουστική του λαβύρινθουΙ.Επειδήδεν μπόρεσα να πνίξω τον ουρανό– τόσο γαλάζιο που στο τέλος ελπίζεις –ένας άγγελοςμου ψιθυρίζει τρυφεράχτίσε μεσ’ ετούτες τις πέτρεςΙΙ.Επειδήόσο κι αν κάπνισαδεν βρήκα το μίτο μουτόσες αγάπεςτόσο λαχάνιασμακαι ο Μινώταυροςτι βιολιστής, Θεέ μου,ΙΙΙ.Ξέμειναμε τον ουρανό και το Λόγοκανείς τους δεν ξέρει να μ’ αγαπήσει(φταίνε λιγάκι κι οι εποχέςτα δόντια μου που ‘ναι στραβάφταίειτο έσω σκιάχτρο)IV.Είμαι τόσο πρόθυμος για συντέλειαώσπου να γράψω «λουλούδι»έχει ήδη χάσει δυο πέταλαδεν ξέρω αν το φωςείναι τέχνασμα σκότουςή ανάποδαεγώμόνο να βασανίζω τις πεταλούδες– καμιά τους δεν ξέρει να μ’ αγαπήσειV.Κι άλλωστετούτος ο κόσμος δεν άναψε ποτέθέλει να δέσεις κόμπο το κενό– αν είναι ναυτικός καλύτερανα κεντήσεις την ψυχή σου καταιγίδεςVI.Τόσες φωνές για σφάξιμοτόσες φωνές για γδάρσιμοπου να σου μείνει μίαλεϊμονιάλεϊμονιάεδώ που μ’ άφησες ριζώνωΟ ιχνηλάτης χάνεται πάντα πρώτοςστον Πάνο Σταθογιάννη γιατί και η ποίησηεπαιτεία είναι αλλά στο τέλοςΙ.Μπορώ να σας μιλάω απλάμπορώ και με βελόνεςΓνωρίζω που γεννούν τ’ αυγά τους οι υλακέςόλα στο στήθος σύρριζααν αγαπήσεις τους γκρεμούςσε βγάζουν συντομότερακαι μην ακούς τις κατακόκκινες μηλιέςκαι μην ακούς τις παλαβές πυξίδεςπως θα χαθείςκαι πως η Παναγιάφραγγέλλει τους επαίτεςΑφού σου το ‘πε και στον ύπνο σου:«Αυτούς που ορθώσαν όνειροπαντός καιρού κι ανόθευτοΑυτούς που ανοίξανε τα σκέλια τουςστο φωςκυρίωςαυτούς που φεγγαρώθηκανεγώ θα τους βυζάξω»Ποτέ μη βάζεις την άνοιξη σε παρένθεσηείναι δυο σύρματα μέσα μουτα ενώνεις κι ανάβει το τίποταΤραβώντας την περόνη του φωτόςμου εξερράγη ο άγγελοςεκεί να δεις γυαλιά και πούπουλααλλά από θαύμα γλίτωσαμόνη εκδορά η μνήμη μουκαι λίγο που (την Άνοιξη) χωλαίνωΚατά τα άλλακοιμάμαι κανονικάδουλειές παιδιάκαλάέχει περόνη και το σκότος;*Άμα πεινάει το θαύμαλάμπουνε και τα ψέματαγια να με ξαναβρείςστο χρόνο μπρούμυτα παίζει κι εκείνος με τα σύρματααρέσουν και στους δυο μας.
Του Γιάννη Στίγκα ''δεν τρέμουν πια τα χέρια τουκι αυτό να σας τρομάζει''.
2 σχόλια:
μμμμμμμμμμμμμμμ
οι στίχοι του ποδήλατου που είναι ρε παιδια;;
Δημοσίευση σχολίου