Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

Γιάννης Στίγκας.3 φορές Ποιητής.

















Η αλητεία του αίματος.
Η όραση θ'αρχίσει ξανά
Ισόπαλο τραύμα


Ασκήσεις αναπνοής

Γύρισα ανάποδα την ψυχή μου
κι είδα πώς μεγαλώνουν οι πέτρες

(με λίγο φως)
σκληραίνει η τύχη και γίνεται

ν’ ανεβαίνουν ψηλά τα πουλιά
κι έπειτα
τα ξεκουρδίζει ο ήλιος


Προσπάθησε ν’ αναπνέεις κανονικά
μέσα γαλάζιο – έξω γαλάζιο
σε μια πνοή ξανασυμβαίνουν όλα
Οι πέτρες έλεγα 
- τα πάντα δίνονται σαν ξυράφι
Κι άμα τα θέλεις πιο βαθιά
μέσα γαλάζιο – έξω γαλάζιο
άμα τα θέλεις πιο βαθιά

καλό κουράγιο

Αυτός ο κόσμος
είναι η πιο σπλαχνική μορφή του ποτέ

Ποτέ ο ιδρώτας
τόσο πολύ με το αίμα.


             ---                   ---

Αντικλείδι για μελανίες

Άν στερεώσω στ’ άρωμα σου βελόνα
θα ’χω πυξίδα;

Εδώ είναι ο τροπικός
με το σπασμένο στόμα
πέφτουνε μπόρες αιφνίδιες
και ξεθαρρεύει η μοχθηρή χλωρίδα στην καρδιά μου

είναι μια βάτος – δεν αρπάζει με τίποτα –
τι γκαζάκια δοκίμασα
τι βενζίνες και βασκανίες

μάλλον φταίνε κι εκείνες οι μπόρες

  ή

 δεν έχει Θεό

αυτή η ατέρμονη περιπλάνηση

Ποιος πούστης άγγελος
μου ’δωσε τρύπιο φλασκί
και δεν έχω μια σταλιά μελωδία

Αυτό που λέμε δρόμος 
είναι μόνο ένα μέρος του δρόμου
κι όλες οι Παναγιές
   δεμένες στα δέντρα


Δεν είναι πια η καρδιά
είναι τα πεινασμένα της σίδερα
--- --- ---
Κι όταν με το καλό πατήσεις πάνω στην αγάπη να ξέρεις πως κερδίζεις δίκαιο σύννεφο
δεν είναι λίγο που θα σε κοιτά στα μάτια όταν σε πνίγει
κι όλα θα γίνουν με σωστή ταχύτητα θα δεις
ούτε που θ’ ακουστεί ο κρότος που θα κάνει το γαμώτο.
Η τέλεια ακουστική του λαβύρινθου
Ι.
Επειδή
δεν μπόρεσα να πνίξω τον ουρανό
– τόσο γαλάζιο που στο τέλος ελπίζεις –
ένας άγγελος
μου ψιθυρίζει τρυφερά
χτίσε με
σ’ ετούτες τις πέτρες
ΙΙ.
Επειδή
όσο κι αν κάπνισα
δεν βρήκα το μίτο μου
τόσες αγάπες
τόσο λαχάνιασμα
και ο Μινώταυρος
τι βιολιστής, Θεέ μου,
ΙΙΙ.
Ξέμεινα
με τον ουρανό και το Λόγο
κανείς τους δεν ξέρει να μ’ αγαπήσει
(φταίνε λιγάκι κι οι εποχές
τα δόντια μου που ‘ναι στραβά
φταίει
το έσω σκιάχτρο)
IV.
Είμαι τόσο πρόθυμος για συντέλεια
ώσπου να γράψω «λουλούδι»
έχει ήδη χάσει δυο πέταλα
δεν ξέρω αν το φως
είναι τέχνασμα σκότους
ή ανάποδα
εγώ
μόνο να βασανίζω τις πεταλούδες
– καμιά τους δεν ξέρει να μ’ αγαπήσει
V.
Κι άλλωστε
τούτος ο κόσμος δεν άναψε ποτέ
θέλει να δέσεις κόμπο το κενό
– αν είναι ναυτικός καλύτερα
να κεντήσεις την ψυχή σου καταιγίδες
VI.
Τόσες φωνές για σφάξιμο
τόσες φωνές για γδάρσιμο
που να σου μείνει μία
λεϊμονιά
λεϊμονιά
εδώ που μ’ άφησες ριζώνω
Ο ιχνηλάτης χάνεται πάντα πρώτος
στον Πάνο Σταθογιάννη γιατί και η ποίηση
επαιτεία είναι αλλά στο τέλος
Ι.
Μπορώ να σας μιλάω απλά
μπορώ και με βελόνες
Γνωρίζω που γεννούν τ’ αυγά τους οι υλακές
όλα στο στήθος σύρριζα
αν αγαπήσεις τους γκρεμούς
σε βγάζουν συντομότερα
και μην ακούς τις κατακόκκινες μηλιές
και μην ακούς τις παλαβές πυξίδες
πως θα χαθείς
και πως η Παναγιά
φραγγέλλει τους επαίτες
Αφού σου το ‘πε και στον ύπνο σου:
«Αυτούς που ορθώσαν όνειρο
παντός καιρού κι ανόθευτο
Αυτούς που ανοίξανε τα σκέλια τους
στο φως
κυρίως
αυτούς που φεγγαρώθηκαν
εγώ θα τους βυζάξω»
Ποτέ μη βάζεις την άνοιξη σε παρένθεση
είναι δυο σύρματα μέσα μου
τα ενώνεις κι ανάβει το τίποτα
Τραβώντας την περόνη του φωτός
μου εξερράγη ο άγγελος
εκεί να δεις γυαλιά και πούπουλα
αλλά από θαύμα γλίτωσα
μόνη εκδορά η μνήμη μου
και λίγο που (την Άνοιξη) χωλαίνω
Κατά τα άλλα
κοιμάμαι κανονικά
δουλειές παιδιά
καλά
έχει περόνη και το σκότος;
*
Άμα πεινάει το θαύμα
λάμπουνε και τα ψέματα
για να με ξαναβρείς
στο χρόνο μπρούμυτα παίζει κι εκείνος με τα σύρματα
αρέσουν και στους δυο μας.
Του Γιάννη Στίγκα ''δεν τρέμουν πια τα χέρια του
κι αυτό να σας τρομάζει''.

2 σχόλια:

Αρ.. Θ.. είπε...

μμμμμμμμμμμμμμμ

μιτσος είπε...

οι στίχοι του ποδήλατου που είναι ρε παιδια;;