Ο ένας πλάι στον άλλον
στο πλάι του άλλου κανείς.
Γεμάτη είναι η άδεια ζωή μας με ξένους ανθρώπους. Ανθρώπους περαστικούς, υπεραστικούς, του κρεβατιού, της τάβλας, της καύλας, του σπιτιού, του δρόμου, του υπόδρομου. Με φουσκωμένα χείλη και φουσκωμένα μυαλά με φαγωμένα νύχια με λαδωμένα μαλλιά και σπυράκια. Γεμάτη είναι η άδεια ζωή μας με ξένους ανθρώπους.
Δεν φταίω, δεν φταις, δεν φταίει κανείς άλλος εκτός από εμένα κι εσένα. Ίσως πάλι να μην φταίμε ούτε εμείς. Πάει καιρός που σταμάτησα να πλένομαι, κάθε που αποχωριζόμουν τα νεκρά μου κύτταρα σε ένοιωθα όλο και πιο μακριά μου. Πως πνίγεσαι στους υπονόμους.
Σαν να σ' έχανα. Σαν να έχανα.
Ο έρωτας μένει μακριά και πάει καιρός που σταμάτησε να με παίρνει τηλέφωνο. Ωστόσο όταν απολύτως τίποτα δεν έχει αξία για εμένα, φρόντιζε έρωτα να βρίσκεσαι κάπου κοντά στο διαμέρισμα μου, να εισβάλεις γρήγορα, να μου θυμίζεις πως τίποτα δεν χάθηκε στα γρήγορα και να μου δίνεις το χάπι που παίρνω όταν τέτοια ποιήματα γράφω, που κρύβω στο τρίτο συρτάρι με τα πορνοπεριοδικά.
Π.Κ.
