22-4-2012 Κυριακή στο Παγκράτι. Ας μιλήσουμε Απλά. Ας μιλήσουμε Τώρα.

Γυρίζουμε στα παλιά.                                                                                                                       
Στην παλιά μας γειτονιά.
Τότε που το πρώτο μας κορίτσι -σε ηλικία δέκα ετών- ήθελε να μας παντρευτεί,
και η μάνα φώναζε να γυρίσουμε σπίτι πριν τις δέκα.
Τότε που η τηλεόραση ήταν ασπρόμαυρη και η ζωή μας πολύχρωμη.
Με ένα ουράνιο τόξο στα χείλη και στα μάτια.

Τότε που το αύριο δεν το ορίζαμε εμείς.
Τότε που το αύριο δεν το όριζε κανείς, γιατί για εμάς δεν υπήρχε αύριο.
Μας έλεγε η μητέρα ''Απο αύριο βλέπουμε'' και εμείς βάζαμε τα κλάματα.

Όλα χόρευαν τοτε και είχαν επικάλυψη σοκολάτας.
Γράφαμε Μ+Μ=ΒFFE και τραγουδούσαμε απο μέσα, κάπου ανάμεσα στον ήλιο και τη σκιά.
Φιλία σήμαινε ''θα παίξεις μαζί μου;'' και Αγάπη ένα κουτάκι τσίχλες.

Τότε τα κορίτσια δεν ενδιαφέρονταν τι χρώμα έχουν και τι στήθος,
και τα αγόρια δεν κοιτούσαν στα δόντια ούτε στις τσέπες.

Είχαμε κάρτες και παιχνίδια αγορασμένα απο το περίπτερο της γειτονιάς,
και παίζαμε στα διαλείμματα και στην αλάνα κοντά στο σπίτι.

Παίζαμε πολύ.. Ώρες ολόκληρες.
Όχι εις βάρος των άλλων -οπως παίζουν τώρα μαζί μας αυτοί-, εμεις παίζαμε για το καλό των άλλων.
Για να έχουν οι άλλοι να λένε, πως υπάρχει μέλλον.
Ένα μέλλον που θα αλλάξει το παρόν.

Μα κάπου εκεί ανάμεσα στο διάλειμμα του σχολείου και στα κινούμενα σχέδια της τηλεόρασης, μεγαλώσαμε.

Τώρα το μέλλον έγινε παρόν.

Τωρα τι κάνουμε;
Τώρα τι λέμε;
Τι θα πούμε τώρα εμείς;
-έρχονται και εκλογές-.
Ό,τι μας έμαθαν να λέμε ή ο,τι μας λέγανε να πούμε;

''Μου λένε πως πρέπει να μάθω πολλά,
   μα δεν υπάρχει κανείς να με διδάξει''
Μου είπε μια μέρα η Μαθιουδακη.

Ας μιλήσουμε για όσα δεν μας έμαθαν ποτέ.
Για ο,τι ποτέ δεν μας είπαν.
Να βγάλουμε κουβέντες απ' τα χείλη μας που δεν έχουν ακουστεί.
Να βγάλουμε επιτέλους το φίδι απο την τρύπα, θα δαγκώσει, ας δαγκώσει.

Ας μιλήσουμε Απλά.

Ας μιλήσουμε Τώρα.

Πριν γινουμε παρελθόν κι εμείς.

Ένα παρελθόν που δεν πήρε αυτό που του άξιζε,
αλλα αυτό που του αναλογούσε.
                                                                Ποίηση Μιχάλης Καλογεράκης

Πάτμος
Ποίηση Ελύτης
Μελοποίηση Μιχ. Καλογεράκης



''άνθρωπέ μου τί ξεφτίλα
να σου χαλάνε το όνειρο
και συ να τους αφήνεις.''
          Θ.Π.