Πού πήγε η μέρα η δίκοπη που είχε τα πάντα αλλάξει;
Δε θα βρεθεί ένας ποταμός να 'ναι για μας πλωτός;
Δε θα βρεθεί ένας ουρανός τη δρόσο να σταλάξει
για την ψυχή που νάρκωσε κι ανάθρεψε ο λωτός;
Στην πέτρα της υπομονής προσμένουμε το θάμα
που ανοίγει τα επουράνια κι είν' όλα βολετά
προσμένουμε τον άγγελο σαν το πανάρχαιο δράμα
την ώρα που του δειλινού χάνουνται τ' ανοιχτά
τριαντάφυλλα... Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας,
μόνο στη μνήμη απέμεινες, ένας βαρύς ρυθμός
ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας
τρίκυμισμα της θάλασσας... Ο κόσμος είναι απλός.
Οι δύο λέξεις.
Θα αρχίσω με τη λέξη έρωτας
και θα τελειώσω
με την λέξη χώμα
Τις ενδιάμεσες,
θαρρώ πως τις μαντεύετε.
Χριστος Λασκαρης.
Δυο ποιήματα για να πάει καλύτερα η μέρα μας..
Καλό Μήνα!
έγραψε ο Μιχάλης Καλογεράκης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου