Τη φωνή μου ρε κι ας μην έχω να φάω.

Χθές ενω έκανα πρόβα, για την παράσταση που θα κάνουμε με την Έλενα Ταμιωλάκη τον Μάνο Πετράκη και τον αδελφό μου τον Παντελή στην ανδρόγεω την πέμπτη που μας έρχεται, με πήρε τηλέφωνο ο Γιάννης Στίγκας για τα Χρόνια Πολλά.

Ακούγοντας την φωνή του μου ήρθε αυτόματα στο νου ο στίχος ''Τη φωνή μου ρε κι ας μην έχω να φάω''
από το ποίημα του  ''ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΠΟΥ ΧΑΙΡΕΤΑΙ ΤΟΥΣ ΑΦΡΟΥΣ ΤΗΣ''.

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΠΟΥ ΧΑΙΡΕΤΑΙ ΤΟΥΣ ΑΦΡΟΥΣ ΤΗΣ

Τη φωνή μου ρε
κι ας μην έχω να φάω

γιατί είναι ωραία η παλινδρόμηση των σωμάτων
(από τον ενικό στον πληθυντικό τους
κι αντίστροφα)
ωραίο το γεφύρωμα των πνοών
(σαθρό ή στέρεο - αδιάφορο τι -
διπλά ωραίο για την αδιαφορία του)

ωραίο αίνιγμα τα λουλούδια

Αλλά θα ’ρθουν καιροί
με στυφά δευτερόλεπτα
να ερημώσουν την όραση
να την κάνουνε Σιβηρία
Αυτά, για όσους ταξιδεύουνε προς το θέρος
Οι υπόλοιποι, θα την πάθουμε αλλιώς
Μια μέρα
κάποιος θα βρεί ένα ξέφτι στον ουρανό
θα το τραβήξει και
θα πέσουν όλα τα ποδήλατα των αγγέλων

όλα

το εννοώ


Ο Γιάννης Στίγκας είναι ένας ποιητής με φωνή δυνατή και ''κανεις δεν μπορεί να του κρύψει τη θέα''.

''Αγκαλιαζόμαστε σημαίνει
αρωματίζουμε το κενό.''





ΕΝ ΜΕΣΩ ΥΕΤΩΝ ΚΑΙ ΚΟΠΕΤΩΝ
μνήμη Νίκου Καρούζου

Πολύ πιο πάνω απ’ τα καυσαέρια
βλέπω την τρομερή βολίδα
να παίρνει παραμάζωμα τα σύννεφα
κι όλες τις προσευχές
που μαύρισαν στην άκρη
Ένα μεγάλο δίχτυ ο κόσμος
κάτω
έχουν ανάψει τα στοιχήματα:
πως δεν μπορεί
τα καύσιμα
πως δεν μπορεί
η βαρύτητα
ένας κρατήρας είναι πάντα
ένας κρατήρας
εγώ θα φέρω τη μεζούρα μου
εγώ θα φέρω το στυπόχαρτο
Σιχτίρισέ τους ρε Νικόλαε
τα ίδια δεν κάναν και με το φεγγάρι;



               έγραψε ο Μιχάλης Καλογεράκης.