Χρύσα Αλεξίου

*
Πάλι βρέχει
αιώνες τώρα,
στέλνει απουσίες
να γλύψουνε το χώμα,
να μοσχομυρίσει
η γυαλάδα τ΄ουρανού.
Βγήκα στο δρόμο
όρθιος λυγμός
να με προσέξεις,
μα εσύ με κέρασες
τις μνήμες :
μια σταγόνα ο έρωτας ,
μια κι ο θάνατος ,
που μοιάζει αδελφός ,
μια και η ελπίδα ,
που ξέχασε να με γυρέψει ,
μια σταγόνα έγινα κι εγώ
κι έτσι με νίκησες.
Ήθελα απλώς να σε φιλήσω
να γίνω θέμα
στο νερό ….
*
Πώς να σηκώσω αυτό
το βάρος-
όλη τη γή
πάνω στο στήθος
να κρέμεται.
Η εικόνα μιας ζωής
σε πάλη,
καταγραφή
της ωραιότητας.
Μιας αγωνίας
να τρέξουμε
τον κόσμο μας
ωσάν αθάνατοι ….
Έτσι προχώρησε
το θαύμα
με τολμηρούς
να αστειεύονται
στη λύπη …
*
Περιμένω
δεν ξέρω τι,
ν΄αλλάξουν τα σύνορα
του χθές ,
να βρώ καινούργια
πατρίδα ,
να ασπαστώ
μια καθαρή θάλασσα ,
να μισήσω
μια ασήμαντη ζωή
που με θεριεύει .
Ισως
μιά ιδέα
της ανθρωπότητας
που να χωράει
το μάταιο θόρυβο
της ύπαρξης.
Να΄ναι ο έρωτας
μονάχα αυτός
ησυχαστήριο
του γελοίου
σκέφτηκα
και έκλεισα την πόρτα.
*