Άρης Μανουράς

ΟΝΕΙΡΟ ΘΕΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΟΣ

Δυο συνθεσάιζερ ανάβουν στο μυαλό μου
Ηχεί απαλή, συρτή, η νότα μιας
διασπασμένης μουσικής.

Στο καφενείο τώρα θα σφαγούν
για την τιμή της κοπελιάς
οικογενείας ταδε.

Φαντασίωση πάνω σε όνειρα
που ξυπνητός ο νους δεν πλάθει
Τα γνέθει ο ύπνος.

Ο δρόμος συνεχώς ανακυκλώνεται
με πέτρινα τα κιγκλιδώματά του
κι εγώ μένω μονάχος.


ΑΓΩΝΙΑ

Έτσι μου πρέπει, αφανής να ζήσω και χαμένος
σ'απέραντη στιγματισμένη μοναξιά.
Δεν μπόρεσα
την τρισχιλιόχρονή μου αψίδα να γκρεμίσω
κι αναποφάσιστος, αφηρημένος στέκω εδώ
στην αιωνίως μόνη πατρίδα.
Μ' άγγιξε το μεγάλο,
τ' ωραίο και τ' αληθινό.
μα δεν κατάλαβα τη νιότη κι είπα:
άστην θα γεράσει.
Και γέρασα ανήμπορος να καταλάβω
ο δρόμος που τραβά.
Έρημος, εξαθλιωμένος
που παραπατά.


ΑΡΝΗΣΗ

Ποιό τ' όφελος αν γράφουμε
λιγόστιχα ποιήματα.
Τι κι αν η ζωή με δυο λέξεις
ως το μεδούλι σε τρυπά,
ξεσχίζει τις σάρκες και το εγώ σου.
Πρέπει να φύγω
όσο γίνεται
πιο γρήγορα.
Δεν είναι η πλάση τούτη φιλική
μήτε δική μου στο ελάχιστο
και δεκάρα δε δίνω γι' αυτή.
Τα πάντα είν' ένα κλειστό μπουμπούκι
που ποτέ δεν θ΄ανοίξει.
Πρέπει να φύγω
όσο είναι ακόμα δυνατόν.
Οι υποθέσεις καλά πήγαν φέτος
παράπονο κανείς δεν έχει, εκτός,
απ' αυτούς που κατατρέχει η ατυχία.
Μα γι' αυτό κανείς δεν φταίει.
Αλήθεια όλα είναι σοφά φτιαγμένα.
Πρέπει να φύγω
Ίσως τώρα, πριν
τελειώσει το τραγούδι.
Σφίγγει γύρω μου ο κλοιος
μιας ψεύτικης κι ανέλπιστης επιτυχίας
Τυραννισμένης κι αληθινής μαυρίλας
σφίγγει γύρω μου ο κλοιος
Δεν διστάζω.
Μαέστρο, το ραβδί
δεν σου χρειάζεται
Ορχήστρα δεν υπάρχει
Φεύγω.

ΧΡΟΝΟΣ

Οι ώρες στήθηκαν εμπρός μου στη σειρά,
σαν καλογυμνασμένο απόσπασμα θανάτου.
Ο χρόνος λίγος πια για μένα.
Και γω που τελευταία βούληση είχα
λίγα λεπτά ζωής ακόμα,
Έπεσα δίχως να σκεφτώ
τα χρόνια τα χαμένα.

ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ
Μια λέξη όλο κι όλο ζητιανεύω
τέτοια που να λυτρώνει την καρδιά μου
να' ναι ολομόναχη δικιά μου.

Έγνοια φωτεινή ως να φέξει
να ζητώ στου μυαλού μου την άκρια
τη δική μου την λέξη.

ΑΝΤΙ-ΦΩΝΗΣΗ

Ω! μίλα μου ποιητικά
μ' αυτά τα λόγια του βόθρου

ΑΓΩΝΙΑ

Η αισιοδοξία δεν ταιριάζει στο χαρακτήρα μου
Μα τα πράγματα δεν πάνε καλα.
Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί
(νέοι είμαστε ακόμη)
πως έχουμε καιρό μπροστά μας,
μα αυτό ευχαρίστηση καμμιά δε δίνει.
Η επιστήμη ή η δουλειά μας
μπορεί νάχουν καλές προοπτικές
μ' αυτό δεν με παρηγορεί καθόλου.
Μπορεί το κορίτσι μου νάχει ωραία μάτια
μα εγώ τον κόσμο βλέπω μέσα τους
κι αυτό τα ασχημίζει.
Ο πληθυσμός είναι πολύς
εγώ είμαι μόνο ένας.
Φοβάμαι.
Το σήμερα καμμιά εγγύηση δε δίνει.
Κι έχουμε πολύ δρόμο ακόμα.


Ποιήματα του Άρη Μανουρά (Αθήνα 1985)

Φωτογραφια του Μιχαλη Κ.