Woody Allen

Η ομιλία μου στους Νέους Αποφοίτους

«[...]Το κακό είναι ότι οι ηγέτες μας δε μας έχουν επαρκώς προετοιμάσει για μια βιομηχανοποιημένη κοινωνία.Δυστυχώς οι πολιτικοί μας είναι ή ανίκανοι ή διεφθαρμένοι.Καμιά φορά,την ίδια μέρα αμφότερα.Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει με απάθεια τις ανάγκες του ανθρωπάκου .Αν είσαι κάτω απ’το ένα εβδομήντα,είναι αδύνατο να πετύχεις το γερουσιαστή σου στο τηλέφωνο.Δεν αμφισβητώ ότι η δημοκρατία παραμένει η καλύτερη μορφή διακυβέρνησης.Τουλάχιστον στη δημοκρατία οι πολιτικές ελευθερίες διατηρούνται.Κανένας πολίτης δεν επιτρέπεται να βασανιστεί αδικαιολόγητα,ούτε να φυλακιστεί,ούτε να υποχρεωθεί να παρακολουθήσει μέχρι τέλους κάτι έργα του Μπρόντγουει. Κι όμως,αυτά απέχουν παρασάγγες απ’όσα συμβαίνουν στη Σοβιετική Ένωση.Με τον τέλειο ολοκληρωτισμό τους, αν κανένα άτομο συλληφθεί απλώς και μόνο να σφυρίζει,καταδικάζεται σε τριάντα χρόνια στα κάτεργα.Αν μετά από δεκαπέντε χρόνια συνεχίζει να σφυρίζει, τον στήνουν στον τοίχο.Να συνοδεύει αυτόν το βάρβαρο φασισμό βρίσκουμε το τσιράκι του,την τρομοκρατία.Ουδέποτε στην ιστορία δίσταζε τόσο ο άνθρωπος να κόψει την κοτολέτα του απ΄το φόβο μην εκραγεί.Η βία προκαλεί περισσότερη βία και έχει προβλεφθεί ότι περί το 1990 η απαγωγή θα είναι η κυριαρχούσα μέθοδος κοινωνικής αλληλεπίδρασης.Ο υπερπληθυσμός θα επιδεινώσει τα προβλήματα ως εκεί που δεν παίρνει άλλο.Οι αριθμοί μας λένε ότι ήδη υπάρχουν περισσότεροι άνθρωποι επί της γης απ’όσους χρειαζόμαστε για να κουβαλήσουμε ακόμη και το πιο βαρύ πιάνο.Αν δεν πούμε ένα στοπ στην αναπαραγωγή,περί το 2000 δε θα υπάρχει χώρος να σερβιριστεί το δείπνο,εκτός κι αν κανένας δέχεται να βάλει το τραπέζι του πάνω σε κεφάλια αγνώστων.Ύστερα κι εκείνοι δε θα πρέπει να κινούνται επί μία ώρα,όσο εκείνος θα τρώει.Βέβαια η ενέργεια θα’χει μειωθεί στο ελάχιστο,και σε κάθε ιδιοκτήτη αυτοκινήτων θα χορηγείται τόση βενζίνη όση χρειάζεται για να κάνει όπισθεν λίγα εκατοστά.

Αντί ν’αντιμετωπίζουμε αυτές τις προκλήσεις,το ρίχνουμε σε διάφορες διασκεδάσεις,όπως τα ναρκωτικά και το σεξ.Ζούμε σ’εξαιρετικά ανεκτική κοινωνία.Ουδέποτε υπήρξε η πορνογραφία τόσο διαδεδομένη όσο σήμερα.Και πόσο κακοφωτισμένα είναι αυτά τα φιλμ!Είμαστε άνθρωποι που στερούνται καθορισμένων στόχων.Δε μάθαμε ποτέ ν’αγαπάμε. Στερούμεθα ηγετών και συνεπώς προγραμμάτων.Δεν έχουμε πνευματικό κέντρο. Παραδέρνουμε ολομόναχοι στο σύμπαν,ξεσπώντας με τερατώδη βιαιότητα ο ένας στον άλλον,απογοητευμένοι,πονεμένοι. Ευτυχώς,δεν έχουμε χάσει την αίσθηση του μέτρου.Συνοψίζοντας,είναι φανερό ότι το μέλλον κρύβει μεγάλες ευκαιρίες.Κρύβει και παγίδες.Το κόλπο είναι ν’αποφύγουμε τις παγίδες,ν’αδράξουμε τις ευκαιρίες, και να γυρίσουμε σπίτι πριν τις έξι.»

Απόσπασμα από το βιβλίο “Παρενέργειες” που περιλαμβάνεται στο “Woody Allen Όλα τα γραπτά του”  του σπουδαίου Woody Allen, σε μετάφραση του Σωτήρη Κακίση από τις εκδόσεις Bell.

---            ----           -----                  -----             -----

-Το να είσαι συγγραφέας είναι υπέροχο, επειδή ξυπνάς το πρωί και γράφεις στο δωμάτιό σου. Και εκεί μέσα όλα είναι υπέροχα, και δεν χρειάζεται να βγαίνεις. Eτσι, μπορείς να φαντάζεσαι ότι γράφεις το Πολίτης Κέιν ή κάποιο άλλο αριστούργημα. Αλλά όταν έρχεται η ώρα να το γυρίσεις, η πραγματικότητα σε προσγειώνει. Τότε όλες σου οι ιδέες περί ενός αριστουργήματος μετατρέπονται σε μια πόρνη για να καταφέρεις με κάθε τρόπο να σωθείς από μια σίγουρη καταστροφή.
-Η μαμά μου έλεγε ότι ήμουν ένα πολύ γλυκό και ευτυχισμένο μωρό. Και μετά, κάπου γύρω στα 5, έγινα δύστροπος, ξινός. Αυτό έγινε γιατί συνειδητοποίησα τη θνητότητά μου και δεν μου άρεσε καθόλου.
-Το πιο άθλιο πράγμα στην παιδική μου ηλικία ήταν μάλλον το γεγονός ότι ήμουν νέος. Αν μπορούσα να ήμουν μεγαλύτερος τότε, νομίζω ότι θα γλίτωνα από πολλά.
-Η μητέρα μου με άφηνε με τους συγγενείς γιατί δούλευε. Θυμάμαι μία από αυτούς, όταν ήμουν μικρός στην κούνια, που μου εξηγούσε ότι, αν ήθελε, θα μπορούσε να με σκοτώσει και μου έδειχνε πώς μπορούσε να με πνίξει με μια κουβέρτα μέχρι να πάθω ασφυξία και μετά να με τυλίξει και να με πετάξει έξω στον κάδο. Αν ήταν 10% πιο τρελή, ο κόσμος θα ήταν φτωχότερος κατά έναν ατακαδόρο!
-Αρχισα να ασχολούμαι με το κλαρινέτο στα 15. Είναι πολύ ευχάριστο να παίζεις ένα όργανο και ακόμα πιο διασκεδαστικό να παίζεις ομαδικά. Και, φαίνεται, αρέσουμε, γι' αυτό έρχονται να μας ακούσουν.
-Υποκριτής ειναι αυτός που γράφει ένα βιβλίο υπέρ του αθεϊσμού και προσεύχεται να πουλήσει.
-Οταν είσαι πολύ νέος, βγαίνεις έξω, πας σινεμά, για μπόουλινγκ, στα ντράιβ ιν... Και μετά δεν έχεις πού να πας, και παντρεύεσαι γιατί δεν έχεις τι άλλο να κάνεις: «Πήγε οκτώ, ας παντρευτούμε!» Ετσι παντρευτήκαμε με την πρώτη μου γυναίκα. Ημασταν ακόμα παιδιά.
-Το 1956 με συμβούλευσαν να πάω στο Τάμιμεντ για να αποκτήσω εμπειρία γράφοντας όχι μόνον ανέκδοτα, αλλά 3λεπτα, 5λεπτα ή 8λεπτα σκετς. Τη Δευτέρα το πρωί έγραφες και μέχρι την πρόβα της Πέμπτης έπρεπε να το 'χεις έτοιμο. Ηταν εξοντωτικό, αλλά μάθαινες να γράφεις.
-Εκανα τα πάντα εκείνον τον καιρό, στην αρχή: Πάλεψα με ένα καγκουρό, τραγούδησα το Little Sir Echo με ένα σκύλο. Αυτό ήταν μέρος ενός σχεδίου του Τζακ Ρόλινς με στόχο να επιβάλει την παρουσία μου στην τηλεόραση και να γίνω δημοφιλές όνομα.
-Εχω πει πολλές φορές πως αν είχα σκηνοθετήσει εγώ την πρώτη μου ταινία, θα γινόταν μια πολύ, μα πολύ πιο αστεία ταινία, αλλά θα έβγαζε και πολύ λιγότερα χρήματα. Δεν πήγα να τη δω γιατί ήμουν πολύ θυμωμένος και ορκίστηκα ότι δεν θα ξαναέκανα ποτέ ταινία αν δεν ήμουν εγώ ο σκηνοθέτης, αν δεν είχα τον πλήρη έλεγχο.
-Για μένα, η Λουiζ (σ.σ. Λάσερ, η δεύτερη σύζυγός του) ήταν μια οπτασία. Με συγκλόνισε η μαγευτική της εικόνα. Ποτέ δεν δουλέψαμε μαζί όσο ήμασταν παντρεμένοι γιατί πιστεύαμε ότι θα χαλούσε ο γάμος μας. Αφού χωρίσαμε, μπορούσαμε πλέον να συνεργαστούμε -και, φυσικά, της έδινα και λιγότερα.
-Δεν έχω κάτι καλό να πω για το σχολείο. Ημουν ο χειρότερος μαθητής του κόσμου και το μισώ μέχρι και σήμερα. Το θυμάμαι σαν να ήταν κατάρα.
-Συνήθιζα να κάνω κοπάνες με διάφορους και να πηγαίνουμε σινεμά στο Μανχάταν. Ηταν οι πιο χαρούμενες στιγμές της ζωής μου.
-Ο Μπέργκμαν τα είχε πει όλα στον κινηματογράφο. Ετσι, βρέθηκα στην παράξενη θέση όπου ήμουν επηρεασμένος από τον Γκράουτσο Μαρξ, τον Μπομπ Χοουπ και τον Ινγκμαρ Μπέργκμαν. Ετσι, έκανα το Love & Death, που ήταν επηρεασμένο από τον Μπέργκμαν, αλλά ήταν ξεκάθαρα και κωμικό μαζί.
-Εδωσα μεγαλύτερη αξία στο τραγικό απ' ό,τι στο κωμικό. Πάντα πίστευα ότι το τραγικό στο θέατρο και στις ταινίες αντιμετωπίζει κατά μέτωπο την πραγματικότητα και δεν σατιρίζει απλώς, δεν την απαλύνει με αστειάκια. Είναι πιο δύσκολο για μένα και θέλει δουλειά, αλλά αντλώ περισσότερη ευχαρίστηση από ένα δύσκολο εγχείρημα παρά από ένα που ξέρω ότι είναι πιο σίγουρο.

Tα αποσπάσματα προέρχονται από την ταινία-ντοκιμαντέρ του Robert B. Weide Woody Allen: A Documentary.Από τoν Βλάση Μαρωνίτη