'Εσπερος -ΤΑΔΕ ΤΡΙΟ

Ποιηση Νικος Μοσχοβακος,Παντελης Καλογερακης,Σαπφω και Αρης Δικταιος
Βιολί Αλεξανδρα Νουσια
Κιθαρα Μιχαλης Καλογερακης
Φωνη Παντελης Καλογερακης
Μουσικη Μιχαλης Καλογερακης

Μέρα τη μέρα ζω - που ξέρεις αύριο τι ξημερώνει;

Το 'να μου χέρι τσαλακώνει τα λεφτά και τ' άλλο μου τα ισιώνει.

Βλέπεις χρειάζονται όπλα να μιλάν στα χρόνια μας τα χαώδη και να 'μαστε και σύμφωνοι με τα λεγόμενα «εθνικά ιδεώδη».

Τι με κοιτάς εσύ γραφιά δεν εντύθηκες ποτέ στρατιώτης

η τέχνη του να βγάζεις χρήματα είναι κι αυτή μία πολεμική ιδιότης

Δεν πα' να ξενυχτάς- να γράφεις χιλιάδες πικρούς στίχους ή να γεμίζεις με συνθήματα επαναστατικά τους τοίχους

Οι άλλοι πάντα θα σε βλέπουν σαν έναν διανοούμενο

και μόνο εγώ που σ' αγαπώ: στα όνειρά μου μέσα έναν κρατούμενο.

φωτογραφίες της καλλιτέχνη sincerely hana

Masculin Féminin (1966)

                         Jean-Pierre Léaud      Chantal Goya     Jean-Luc Godard

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

Μία διαφορετική μουσική εκπομπή με τον Νίκο Κυπουργό.


Μουσική και Θέατρο



Μουσική και Λόγος: Τροβαδούροι

Μουσική και λόγος: το τραγούδι

ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ

Αργύρης Χιόνης

Ἕνας λύκος αἰσθηματίας

Διψάω γι’ ἀγάπη πεινάω γι’ ἀγάπη πονάω γι’ ἀγάπη
Οὐρλιάζω γι’ ἀγάπη πεθαίνω γι’ ἀγάπη ἀλλά
Εἶμαι ὁ λύκος ὁ κακός ὁ λύκος καί δέν γίνεται
Δέν εἶναι δυνατόν τέτοια αἰσθήματα νά ἔχω
Γιατί ἄν τό μάθουνε τά πρόβατα
θά πέσουνε νά μέ σπαράξουν

«Λεκτικά τοπία», 1983


Αργύρης Χιόνης

TOM WAITS

Well I hope that I don't fall in love with you
'Cause falling in love just makes me blue,
Well the music plays and you display your heart for me to see,
I had a beer and now I hear you calling out for me
And I hope that I don't fall in love with you.

Well the room is crowded, people everywhere
And I wonder, should I offer you a chair?
Well if you sit down with this old clown, take that frown and break it,
Before the evening's gone away, I think that we could make it,
And I hope that I don't fall in love with you.

I can see that you are lonesome just like me, and it being late,
You'd like some some company,
Well I turn around to look at you, and you look back at me,
The guy you're with has up and split, the chair next to you's free,
And I hope that you don't fall in love with me.

Well the night does funny things inside a man
These old tom-cat feelings you don't understand,
Well I turn around to look at you, you light a cigarette,
I wish I had the guts to bum one, but we've never met,
And I hope that I don't fall in love with you.


Now it's closing time, the music's fading out
Last call for drinks, I'll have another stout.
Well I turn around to look at you, you're nowhere to be found,
I search the place for your lost face, guess I'll have another round
And I think that I just fell in love with you

The Tiger Lillies -Thousand Violins

I’m calling out but no one will be hearing
I’m laughing but I cannot be heard
I’m crying but no one will be drying
These tears that fall

So how do we ever face a thousand violins
And how do we ever even start to begin

It’s raining without a sign of stopping
It’s sunny but no-one’s getting warm
In Heaven the harps have all been broken
And these tears they fall

So how do we ever face a thousand violins
And how do we ever even start to begin

All through the days now faded away
One thought remains one thought does stay
It haunts me still it will remain
I’m lost in wonder and I hear again

Tell me how do we ever face a thousand violins
And how do we ever even start to begin
Tell me how do we ever face a thousand violins
Tell me how do we ever even start to begin
Thousand violins

The Tiger Lillies

«Θεέ μου, πόση αμαρτία πρέπει να περιέχει αυτή η πόλη για να 'χει τόσες εκκλησίες»

Ωδη


Νεαρέ γιε του μπακάλη
λατρεμένε διαβάτη της νύχτας
για σένα αφήνει η Αφροδίτη
τα κλειδιά στην πόρτα
για σένα ξενυχτάνε οι φοιτητές
της Γεωπονικής Σχολής
Για σένα λοιώνει το σαπούνι στα χέρια μου

ΕΡΩΤΑΣ

Ολόκληρος στον έρωτα δοσμένος

άλλη χαρά δεν έχω παρά μόνο

στην άγρια σου ματιά να κρυφολιώνω

και να σου είμαι πάντα υποταγμένος

Κι όταν στα πόδια σου, γονατισμένος

τ' απελπισμένα χέρια μου απλώνω

όπως με διώχνεις, νιώθω τέτοιο πόνο

που ευφραίνομαι σα σκύλος κλωτσημένος

Σκληρό αγόρι, όσο με πληγώνεις

τόσο και πιο πολλή χαρά μού δίνεις

Σκιρτά η ψυχή μου, όταν τη ματώνεις

Και τρέμει από φόβο, μήπως γίνεις

πιο τρυφερός μια μέρα, γιατί ξέρει

να χαίρεται, μονάχα αν υποφέρει

ΦΩΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΑΔΙ (σβήσε τοφως)

Με τη συστολή φοράς τη στολή

κι όταν την πετάς, πετάς.

Σβήσε το φως επέμενε,

θυμήθηκα μιαν άλλη μου αγάπη,

τα ήθελε όλα αναμμένα.

Δεν ξέρω τι να προτιμήσω.

Μες στο σκοτάδι 

χάνεται η ασκήμια μου,

μέσα στο φως 

λάμπει η ομορφιά σου.

Με τη συστολή φοράς τη στολή

κι όταν την πετάς, πετάς.

Μες στο σκοτάδι χάνεται η ασκήμια μου,

μέσα στο φως λάμπει η ομορφιά σου.

Με τη συστολή φοράς τη στολή

κι όταν την πετάς, πετάς.

ΜΕ ΚΑΤΝΥΞΗ

Έλα να ανταλλάξουμε

κορμί και μοναξιά.

Να σου δώσω απόγνωση,

να μην είσαι ζώο,

να μου δώσεις δύναμη,

να μην είμαι ράκος.

Να σου δώσω συντριβή,

να μην είσαι μούτρο,

να μου δώσεις χόβολη,

να μην ξεπαγιάσω.

Κι ύστερα να πέσω

με κατάνυξη στα πόδια σου,

για να μάθεις πια να μην κλωτσάς.

ΤΟ ΓΑΙΔΟΥΡΑΚΙ

Αδέσποτο στους δρόμους τριγυρνάει

ένα μικρό γαϊδούρι μοναχό,

κανένα χορταράκι μασουλάει

γιατί 'ναι πεινασμένο το φτωχό.

Κοιτάει τ΄ αυτοκίνητα θλιμμένο

και σκύβει το κεφάλι καταγής,

κι εκείνα σταματούνε να περάσει

σα λείψανο μιας άλλης εποχής.

Καημένο γαϊδουράκι, που διαβαίνεις

χωρίς ποτέ να χάρηκες στοργή,

ποιος ξέρει σε ποιο δρόμο κάποια μέρα

μια ρόδα θα σου πάρει τη ζωή.

Όταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι,

ο νους μου πάει στους τσαλακωμένους,

σ' αυτούς που ώρες στέκονται σε μια ουρά,

έξω από μια πόρτα ή μπροστά σ' έναν υπάλληλο.

Κι εκλιπαρούν με μια αίτηση στο χέρι

για μια υπογραφή, για μια ψευτοσύνταξη.

όταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι,

γίνομαι ένα με τους τσακισμένους

Αίμα στη χλαίνη αίμα στο χορτάρι,

αίμα στο επικίνδυνο φεγγάρι.

Το επικίνδυνο φεγγάρι θα χαθεί,

το χορτάρι κι αυτό θα μαραθεί.

Μα στην καθημερινή σου χλαίνη

ανθός αμάραντος το αίμα μου

θα μένει.

Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας,

βλασταίνουν φύλλα και κλαδιά

κι έρχονται τα πουλιά του έρωτα και κελαηδούνε.

Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας,

οι σπόροι τους φυτρώνουν δάσος σκοτεινό,

στις λόχμες του ο φόβος ενεδρεύει.

Ζώα μικρά και ζώα άγρια το κατοικούν

όχεντρες έρπουν και ρημάζουν τις φωλιές μας,

λιοντάρια ετοιμάζονται να μας ξεσκίσουν.

Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας,

έγιναν δάσος σκοτεινό και μας πλακώνουν.

Σαν τους αριστερούς σας αγαπώ, αδέλφια μου

κι αυτοί όπως κι εμείς διαρκώς κατατρεγμένοι

αυτοί για το ψωμί - εμείς για το κορμί,

αυτοί για λευετεριά - εμείς για έρωτα,

για μια ζωή δίχως φόβο και χλεύη.

Σαν τους αριστερούς σας αγαπώ, αδέλφια μου

παρόλο που κι αυτοί μας κατατρέχουν.

Απ' το Βαρδάρη ως το Συντριβάνι

κι από τον Πύργο ως την πλατεία Δικαστηρίων

σε ψάχνω σ' όλα τ' αγοραία, πεζοδρόμια.

Απ' το Βαρδάρη ως το Συντριβάνι

κι από τον Πύργο ως την πλατεία Δικαστηρίων

έφαγα όλα τα γιαπιά για να σε βρω.

Μην είσαι σε κανένα σινεμά, μην παίζεις σε κανένα 

σφαιριστήριο ή τάχα πια ρουφήχτρα να σε χαίρεται 

σε πιο δωμάτιο, σε πιο πάρκο, σε πιο κέντρο;

Και τριγυρνώ μονάχος κι αξεδίψαστος απ' το Βαρδάρη 

ως το Συντριβάνι. Δεν εξαρθρώνεται αυτός ο πυρετός, 

δεν επανδρώνεται με άλλους η καρδιά μου.

ΑΠΟΚΟΣΜΟΣ

Κάνε το σώμα μου φωλιά

Για κάθε σου μεράκι

Για να κουρνιάζουν μέσα μου

Τα όνειρά σου

Υπάρχει τόση αφθονία λουλουδιών

Γιατί λοιπόν παραπονιούνται οι μέλισσες;

Είσαι υπόκοσμος

Είμαι απόκοσμος

Καινούριο χιόνι πέφτει

Επάνω στο παλιό

Κι άλλες νιφάδες βιάζονται να γίνουν λάσπη

Όσο σε λατρεύω τόσο διαφθείρεσαι

Κάτι ξέραν οι αρχαίοι

Που λάτρευαν αγάλματα

Είσαι υπόκοσμος

Είμαι απόκοσμος

Απόψε η νύχτα στόλισε το πάρκο

Με τα πιο διαλεχτά καθάρματά της

Θανάση γιατί έκοψες το άλφα από μπροστά

Για ένα γράμμα χάνεις την Αθανασία

ΣΕ ΕΝΑ ΛΑΪΚΟ ΦΙΛΟ

Μη βάζεις, σε παρακαλώ , αρώματα.

Μ΄ αρέσει η μυρωδιά του κορμιού σου.

Πιο όμορφο άρωμα από τον ιδρώτα σου δεν έχει

Θέλω να γεύομαι την αρμύρα του στήθους σου.

Να ρουφώ την μοσκοβολιά της μασχάλης σου,

Να μουσκεύω στην υγρασία των σκελιών σου.

Μη βάζεις, σε παρακαλώ αρώματα.

γιατί βιάζεσαι να ξεχάσεις το χωριό και το μηχανουργείο;

Τι τα θέλεις εσύ αυτά τα μοσχοσάπουνα;

Θα σου χαλάσουν ύπουλα τον ανδρισμό σου.

Μη βάζεις, σε παρακαλώ, αρώματα.

Μέσα σε χίλιους φλώρους είδα και έπαθα να βρω έναν άντρα.

Μείνε λοιπόν αυτό που είσαι:

Ένα αχάλαστο λαϊκό παιδί.

Το απόγευμα τραβήξαμε κατά το εκκλησάκι

και μου 'παιξε ακορντεόν. Ήταν ωραία,

και το λιβάδι ήσυχο, μες στη λιακάδα.

Το πρόσωπό του είχε αγλαϊστεί

από τον ήλιο και τη μουσική,

και φάνταζε τόσο αγνός, που ντράπηκα

γιατί είχα ακόμα φαντασία και αισθήσεις.

Έτσι, Θεέ μου, σκέφτηκα, να γίνονταν

πριν από τη στιγμή εκείνη: ένα τραγούδι

να σβήνει αργά αργά στη φυσαρμόνικα

σα μια νεανική αγνότητα που φεύγει.

Όσο περνούν οι μέρες και μακραίνει

η ηλικία της σεμνότητας, αισθάνομαι

τις ανεπαίσθητες ραγισματιές εντός μου

από νύχτα σε νύχτα να πληθαίνουν.

Δρόμοι που πήρα με χαμηλωμένα μάτια

φώτα που πέσαν πάνω μου ανηλέητα,

λόγια πιο πρόστυχα κι απ τις χειρονομίες.

Μα πιο πολύ, η όψη της μητέρας μου

όταν γυρνώ αργά το βράδυ και τη βρίσκω

μ ένα βιβλίο στο χέρι να προσμένει

βουβή, ξαγρυπνισμένη και χλωμή.

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για τη τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;


Τίτλος: Τα τραγούδια της Αμαρτίας
Συνθέτης: Μάνου Χατζιδάκι
Ποίηση: Ντίνος Χριστιανόπουλος, Γιώργος Χρονάς
Συνολική διάρκεια:42' Είδος: Τραγούδια 
Κυκλοφορία: ΣΕΙΡΙΟΣ SMH 96002.2
Ερμηνεία:Αντρέας Καρακότας (φωνή),
Ντόρα Μπακοπούλου (πιάνο)

Πρώτοι σχεδιασμοί τίτλων, του Μάνου Χατζιδάκι:
  -Τροπάρια της Αμαρτίας
  -Τροπάρια των Δρόμων
  -Τροπάρια για τους δρόμους της Θεσσαλονίκης
  -Η Αμαρτία είναι βυζαντινή και ο έρωτας αρχαίος


"Μπαίνοντας στη Θεσσαλονίκη το '45, αργά το βράδυ της Μ. Πέμπτης είχε τελειώσει η λειτουργία και οι εκκλησίες άδειες, φωτισμένες ηχούσαν πένθιμα. Περπατούσα μόνος και θαμπωμένος - είπα από μέσα μου: «Θεέ μου, πόση αμαρτία πρέπει να περιέχει αυτή η πόλη για να 'χει τόσες εκκλησίες».
Μάνος Χατζιδάκις, 4 Ιανουαρίου 1993

         Τούτο το έργο του Μάνου Χατζιδάκι είναι ένας κύκλος τραγουδιών πάνω σε ποίηση Ντίνου Χριστιανόπουλου και Γιώργου Χρονά (Έργο 50). Ένας κύκλος τραγουδιών που ο συνθέτης δεν πρόλαβε να ενορχηστρώσει και να ηχογραφήσει έτσι εκδόθηκε στον υπέροχο τούτο δίσκο στην αρχική του μορφή, για πιάνο και φωνή. Ο Χατζιδάκις σκόπευε να γράψει το έργο για νεανική λαϊκή φωνή, ανδρική χορωδία και στρατιωτική μπάντα. Εδώ στην λιτή και απέριττη τούτη μορφή του, το ακούμε από τον Αντρέα Καρακότα (φωνή) και την Ντόρα Μπακοπούλου (πιάνο).

      Τα τραγούδια της Αμαρτίας απασχόλησαν τον Μάνο Χατζιδάκι τα τρία τελευταία χρόνια της ζωής του. Με τον ενδεικτικό υπότιτλο «Η αμαρτία είναι βυζαντινή και ο έρωτας αρχαίος», ο δίσκος περιέχει δεκαπέντε τραγούδια του συνθέτη από τα οποία, άλλα ηχογράφησε δουλεύοντας με τον Ανδρέα Καρακότα στο σπίτι του και άλλα καταγράφηκαν σε παρτιτούρες.
Το τραγούδι «Τύψεις» με την φωνή του Μάνου Χατζιδάκι που ακούμε στο δίσκο είναι από ιδιωτική ηχογράφηση.

Η σειρά των τραγουδιών, όπως την προέβλεπε ο συνθέτης, τηρήθηκε σχεδόν αυτούσια αν εξαιρέσουμε το τραγούδι «Σαν τους αριστερούς», το οποίο είχε αρχικά παραληφθεί. 
Πρόκειται για δεκαπέντε μουσικά ποιήματα ερμηνευμένα με λαϊκή καθαρότητα από τον Ανδρέα Καρακότα.
Το έργο είναι «αφιερωμένο» από τον Μάνο Χατζιδάκι σε όσους ακόμη μπορούν να διαβρωθούν από την μουσική και το τραγούδι.

Πηγές:

 -Ένθετο του δίσκου «Τα τραγούδια της αμαρτίας»
 -Το επίσημο site του Μάνου Χατζιδάκι: www.hadjidakis.gr 

Serge Gainsbourg

Le Poinçonneur des Lila

I am the ticket puncher
The guy you go by without seeing
There is no sun underground
A funny kind of cruise
To kill time I keep in my jacket
Reader's Digest excerpts
And in that book it's written
That some guys take it easy in Miami
While I act looney
In the bottom of the cave
They say there isn't a bad job
Me I punch holes in tickets

I punch holes, little holes still little holes
Little holes, lttle holes always little holes

Second class holes
First class holes
I punch holes, little holes still little holes
Little holes, little holes always little holes
Little holes, little holes

I am the ticket puncher
For Invalides transfer at Opéra
I live at the heart of the planet
I've in my head
A carnaval of confetti
I bring it right up to my bed
And under my ceramic sky
I see only see the transfers shine
Sometimes I dream I lose myself
I see waves
And in the mist at the end of the quai
I see a boat thats come to get me

To take me away from this hole where I punch holes
Little holes, little holes, always little holes.

But the boat takes off
And I see that I'm losing it
And I stay in my hole punching holes little holes
Little holes, little holes always little holes

Little holes, little holes
Little holes, little holes

I am the ticket puncher
Arts-et-Métiers direct by Levallois
I've had enough I'm sick of it
Of this cloaca
I'd like to play at being light-hearted
Leave my cap with the door man
A day will come I'm sure of it
Where I'll be able to get away in nature
I'll leave on the wide road
Whatever the cost
And if for me there's no more time
I'll leave feet first

I punch holes little holes still little holes
Little holes little holes always little holes

Its enough to make you nuts
Enough to take a gun
And punch yourself a hole, a little hole, a last little hole
A little hole, a little hole, a last little hole
And they'll put me in a big hole
Where I'll never again hear about holes never again a hole
Little holes little holes little holes

 Serge Gainsbourg

                                     

Οδυσσέας Ελύτης

Μέρα τη μέρα ζω - που ξέρεις αύριο τι ξημερώνει;

Το 'να μου χέρι τσαλακώνει τα λεφτά και τ' άλλο μου τα ισιώνει.

Βλέπεις χρειάζονται όπλα να μιλάν στα χρόνια μας τα χαώδη και να 'μαστε και σύμφωνοι με τα λεγόμενα «εθνικά ιδεώδη».

Τι με κοιτάς εσύ γραφιά δεν εντύθηκες ποτέ στρατιώτης

η τέχνη του να βγάζεις χρήματα είναι κι αυτή μία πολεμική ιδιότης

Δεν πα' να ξενυχτάς- να γράφεις χιλιάδες πικρούς στίχους ή να γεμίζεις με συνθήματα επαναστατικά τους τοίχους

Οι άλλοι πάντα θα σε βλέπουν σαν έναν διανοούμενο

και μόνο εγώ που σ' αγαπώ: στα όνειρά μου μέσα έναν κρατούμενο.

Ο Ελύτης μιλάει για το Άξιον Εστί.
Απο συνέντευξη του ποιητή στην ΕΡΤ

Έβλεπα καθαρά ότι η μοίρα της Ελλάδας ανάμεσα στα άλλα έθνη ήταν ότι και η μοίρα του
ποιητή ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους και βέβαια εννοώ τους ανθρώπους του χρήματος
και της εξουσίας. Αυτό ήταν ο πρώτος σπινθήρας, ήταν το πρώτο εύρημα, και η ανάγκη που
ένιωθα για μια δέηση μού  ´δωσε το δεύτερο εύρημα,  να δώσω δηλαδή σ´  αυτή τη
διαμαρτυρία μου για το άδικο τη μορφή μιας εκκλησιαστικής λειτουργίας. Έτσι γεννήθηκε το
Άξιον Εστί.

"Τύψεις"

Όσο περνούν οι μέρες και μακραίνει
η ηλικία της σεμνότητας, αισθάνομαι
τις ανεπαίσθητες ραγισματιές εντός μου
από νύχτα σε νύχτα να πληθαίνουν.

Δρόμοι που πήρα με χαμηλωμένα μάτια
φώτα που πέσαν πάνω μου ανηλέητα,
λόγια πιο πρόστυχα κι απ τις χειρονομίες.

Μα πιο πολύ, η όψη της μητέρας μου
όταν γυρνώ αργά το βράδυ και τη βρίσκω
μ ένα βιβλίο στο χέρι να προσμένει
βουβή, ξαγρυπνισμένη και χλωμή.

Στίχοι: Ντίνος Χριστιανόπουλος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Ερμηνεία: Μάνος Χατζιδάκις

Από "Τα τραγούδια της αμαρτίας" (1996)
"Μπαίνοντας στη Θεσσαλονίκη το '45, αργά το βράδυ της Μ. Πέμπτης είχε τελειώσει η λειτουργία και οι εκκλησίες άδειες, φωτισμένες ηχούσαν πένθιμα. Περπατούσα μόνος και θαμπωμένος - είπα από μέσα μου:
 «Θεέ μου, πόση αμαρτία πρέπει να περιέχει αυτή η πόλη για να 'χει τόσες εκκλησίες».
 Μάνος Χατζιδακις.(4/1/1993)

ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ
Έργο 50 (1992, ανολοκλήρωτο). Κύκλος τραγουδιών σε ποίηση Ντίνου Χριστιανόπουλου και Γιώργου Χρονά για νεανική λαϊκή φωνή, ανδρική χορωδία και στρατιωτική μπάντα.
Το έργο ηχογραφήθηκε για πιάνο και φωνή μετά τον θάνατο του συνθέτη.

ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ
απασχόλησαν τον Μάνο Χατζιδάκι τα τρία τελευταία χρόνια της ζωής του. Με τον ενδεικτικό υπότιτλο «Η αμαρτία είναι βυζαντινή και ο έρωτας αρχαίος», ο δίσκος περιέχει δεκαπέντε τραγούδια του συνθέτη από τα οποία, άλλα ηχογράφησε δουλεύοντας με τον Ανδρέα Καρακότα στο σπίτι του και άλλα καταγράφηκαν σε παρτιτούρες. Δεν πρόλαβε να ενορχηστρώσει το έργο γι αυτό και εκδόθηκε στην αρχική του μορφή, για πιάνο και φωνή.
Το έργο είναι «αφιερωμένο» από τον Μάνο Χατζιδάκι "σε όσους ακόμη μπορούν να διαβρωθούν από την μουσική και το τραγούδι".