26/2/12

-Καλημέρα,είπε ο μικρός πρίγκιπας. 
-Καλημέρα,απάντησε ο σταθμάρχης. 
-Τι δουλειά κάνεις εδώ; ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας. 
-Ξεχωρίζω τους ταξιδιώτες,σύμφωνα με τα χιλιόμετρα,είπε ο σταθμάρχης. Στέλνω τα τραίνα που τους μεταφέρουν πότε προς τα δεξιά και πότε προς τα αριστερά. 
Ένα αστραπιαίο φως πέρασε αφήνοντας ένα βουητό σαν βροντή που τράνταξε την καμπίνα του σταθμάρχη. 
-Είναι πολύ βιαστικοί;ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας.Τι γυρεύουν να βρουν; 
-Κι ο ίδιος ο άνθρωπος της μηχανής δεν γνωρίζει, απάντησε ο σταθμάρχης. 
Και βρόντηξε προς την αντίθετη μεριά μια δεύτερη αστραπή. 
-Μα επιστρέφουν κιόλας;ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας. 
-Δεν είναι οι ίδιοι,απάντησε ο σταθμάρχης.Είναι αλλαγή. 
-Δεν ήταν ευχαριστημένοι εκεί όπου βρίσκονταν; 
-Δεν είναι ποτέ ευχαριστημένοι εκεί όπου βρίσκονται, απάντησε ο σταθμάρχης. 
Ακούστηκε το δεύτερο βουητό της βροντής και φάνηκε για τρίτη φορά η αστραπή. 
-Ακολουθούν την ίδια πορεία που ακολούθησαν οι πρώτοι ταξιδιώτες; ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας. 
-Τίποτα δεν ακολουθούν, απάντησε ο σταθμάρχης.Κοιμούνται εκεί μέσα ή χασμουριούνται.Μονάχα τα παιδιά κολλάνε τη μυτούλα τους στο τζάμι. 
-Μονάχα τα παιδιά ξέρουν καλά τι γυρεύουν, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Σπαταλάνε τον καιρό τους για μια κούκλα από κουρέλια που γίνεται για αυτά πολύ σπουδαία κι όταν τους την αρπάζουν κλαίνε... 
-Έχουν το χρόνο, είπε ο σταθμάρχης. (Μικρος Πριγκιπας)

''Γελάµε  µε κάποιον, ο οποίος βγαίνει από το δωµάτιό του τη στιγµή

που βγαίνει ο ήλιος από το δικό του, και λέει: ‘Θέλω να ανατείλει ο

ήλιος’· και  µε κάποιον ο οποίος δεν  µπορεί να σταµατήσει  µια

περιστρεφόµενη ρόδα και λέει: ‘Θέλω να περιστρέφεται’· και  µε

κάποιον που τον ρίχνουν κάτω στο πάλεµα κι αυτός λέει: ‘Μ’  έχουν

βάλει κάτω, αλλά θέλω να είµαι κάτω’. Όµως, παρ’ όλο το γέλιο  µας, 

κάνουµε άραγε κι εµείς οι ίδιοι τίποτε διαφορετικό απ’  ότι οι

παραπάνω τρεις, όταν χρησιµοποιούµε τη λέξη θέλω;''
                                                                                 (Φ.Νιτσε)

''Ακόµη κι αν είχαµε την τρέλα να πιστεύουµε πως όλες οι γνώµες  µας
είναι αληθινές,  πάλι δεν θα θέλαµε να ήσαν και οι  µόνες που θα
υπήρχαν:  δεν καταλαβαίνω γιατί θα  ’πρεπε να ευχόµαστε τη
µονοκρατορία και την παντοδυναµία της αλήθειας· εµένα θα  µου
αρκούσε να έχει η αλήθεια απλώς  µεγάλη δύναµη. Η αλήθεια πρέπει
και  µπορεί να παλεύει και να έχει αντιπάλους, και πρέπει κανείς να
µπορεί πότε-πότε, µε την παρέµβαση του  µη αληθούς,  να συνέρχεται
από αυτήν -  διαφορετικά καταντά να  µας είναι ανιαρή,  αδύναµη, 
άγουστη και µας κάνει κι εµάς ακριβώς τέτοιους''
                                                                            (Φ.Νιτσε)